Η Ολιστική προσέγγιση του ασθενούς.
Επειδή είναι δύσκολο για πολλούς από μας που έχουν μεγαλώσει και εκπαιδευτή με το δυτικό πρότυπο σκέψεως, να αντιληφθούν την επίδραση των συναισθημάτων στο σώμα, παραθέτω και μερικές έρευνες σχετικές με όσα γράφω παρακάτω. Οι έρευνες είναι στο τέλος του άρθρου. Εδώ…
Στην Ολιστική προσέγγιση μας ενδιαφέρει ποιος άνθρωπος έχει την ασθένεια καί όχι τι ασθένεια έχει ο άνθρωπος.
Είναι μερικές ασθένειες που έχουν γενετική προέλευση. Εάν έχετε κάποια από τα γονίδια αυτά θα έχετε και εσείς αυτές τις ασθένειες. Το πώς θα αντιδράσετε σε αυτή την κατάσταση ασθένειας είναι κάτι που εξαρτάται αποκλειστικά από εσάς.
Αυτές οι ασθένειες όμως είναι πολύ σπάνιες, εξαιρετικά σπάνιες.
Οι περισσότερες ασθένειες που υπάρχουν γύρο μας σήμερα έχουν πολύ μικρή ή και καμία σχέση με τα γονίδιά μας.
Αυτό που συμβαίνει μέσα μας, ή εσωτερική μας κατάσταση, είναι και αυτό που εκδηλώνετε και στο οργανικό μας σώμα.
Υπάρχει μια μεγάλη πηγή ασθένειας και εννοώ για κάθε είδους ασθένεια είτε πρόκειται για μια λεγόμενη ψυχική ασθένεια είτε για μια σωματική ασθένεια,
Αυτή η πηγή των ασθενειών είναι το συναισθηματικό τραύμα.
Και αυτό ισχύει ακόμα και όταν αναφέρομαι, για κατάθλιψη, για διάσπαση προσοχής, για εθισμό, είτε αναφέρομαι για σκλήρυνση κατά πλάκας, καρκίνο, ρευματοειδή αρθρίτιδα, άσθμα, ινομυαλγία, είτε ακόμα και για κακοήθεια.
Αυτό φαίνεται σαν μια πολύ βαριά δήλωση, αλλά θα επικεντρωθώ περισσότερο στο πως εκδηλώνετε το φαινόμενο που αναφέρω.
Στην Ολιστική προσέγγιση αυτό είναι γνωστό από αρχαιοτάτων χρόνων. Ο Ιπποκράτης μας είπε ότι ”Όλες οι ασθένειες ξεκινούν από την ψυχή”.
Στην Ανατολική Ιατρική όπως π.χ. στην Παραδοσιακή Κινέζικη Ιατρική και πιο εκτενέστερα στην θεωρία των 5 στοιχείων, γνωρίζουμε ότι κάθε βελονιστικό σημείο στο σώμα όπως και κάθε μεσημβρινός έχουν και μια αντιστοιχία με κάποια ειδικά συναισθήματα και κατ’ επέκταση σε κάποιες παθήσεις.
Ας δούμε όμως και τι συμβαίνει στην Δυτική Ιατρική.
Η δυτική ιατρική εξετάζει τις ασθένειες από μια συγκεκριμένη προοπτική, και πρέπει να καταλάβουμε κάτι για την Δυτική Ιατρική. Είναι μια υπέροχη και απόλυτα χρήσιμη επιστήμη αλλά είναι και ένα δόγμα. Και υπάρχει διαφορά, μεγάλη διαφορά, μεταξύ επιστήμης και δόγματος.
Υπάρχει πολύ, πολύ επιστήμη σε αυτόν τον κλάδο και είναι μια σπουδαία επιστήμη, αλλά είναι και ένα δόγμα μια ιδεολογία.
Το δόγμα είναι μια άποψη, μια ιδεολογία, είναι μια κοσμοθεωρία όπου δεν υπάρχει η επίγνωση, ότι υπάρχουν κρυφές πεποιθήσεις που δεν αμφισβητούνται.
Και οι άνθρωποι που αμφισβητούν αυτό το δόγμα, τις κρυφές αυτές πεποιθήσεις, θεωρούνται ακραίων αντιλήψεων που θα έπρεπε μάλιστα να περιθωριοποιηθούν. Απορρίπτονται από το σύστημα που διακυβεύεται από αυτήν την ιδεολογία.
Αυτό λέγεται ιδεολογία και υπάρχει σε όλες τις σφαίρες, σε όλα τα συστήματα.
Άρα πάντα κρύβονται ιδεολογικές προκαταλήψεις σε οποιοδήποτε σύστημα.
Και η λογική που κυριαρχεί στο σύστημα, οποιοδήποτε σύστημα, λειτουργεί μέσα σε αυτές τις προκαταλήψεις.
Τώρα ποιες είναι οι προκαταλήψεις της Δυτικής Ιατρικής;
Η πρώτη προκατάληψη της δυτικής ιατρικής είναι ότι οι ασθένειες έχουν είτε φυσικές αιτίες, με την έννοια γονιδίων ή εξωτερικών δυνάμεων όπως βακτήρια ή ιοί ή τοξίνες, είτε δεν γνωρίζουμε ποιες είναι οι αιτίες.
Άρα τα αίτια είτε των σωματικών προβλημάτων είτε των ασθενειών που ονομάζουμε ιδιοπαθείς, δεν γνωρίζουμε ποια είναι η πηγή τους.
Η δεύτερη προκατάληψη είναι ότι οι ασθένειες συμβαίνουν στα όργανα.
Άρα έχετε μια καρδιακή νόσο και έχετε μια ασθένεια των πνευμόνων και έχετε ασθένειες του συνδετικού ιστού ή του ήπατος ή οποιοδήποτε άλλου οργάνου.
Και μετά υπάρχουν φυσικά και διάφορες ειδικότητες που ορίζονται για να μελετήσουν σε βάθος τις ασθένειες αυτών των οργάνων. Γίνεται δηλαδή διαχωρισμός μεταξύ του οργάνου και του άνθρωπο ως ΟΛΟΝ. Κάτι σαν να λέμε ότι όταν εξετάζουμε την Γη δεν λαμβάνουμε υπόψη μας την Σελήνη ή το Ηλιακό μας σύστημα (με τις μαγνητικές εκρήξεις που καταστρέφουν την τηλεπικοινωνία κ.α. στον πλανήτη μας ή την Σελήνη που επηρεάζει τα υγρα στον πλανήτη μας). Λες και η Γη θα υπήρχε χωρίς Το Ηλιακό μας σύστημα…. κ,λπ…
Κατόπιν γίνεται ο διαχωρισμός του ατόμου από το περιβάλλον, έτσι ώστε το κοινωνικό περιβάλλον να μπορεί ίσως να αναγνωρίζει το φυσικό περιβάλλον, αλλά να μην έχει την δυνατότητα να αναγνωρίσει την επίδραση του ιδίου κοινωνικού περιβάλλοντος στον άνθρωπο. Το πρώτο κοινωνικό περιβάλλον του ανθρώπου είναι η οικογένεια του. Μητέρα, Πατέρας, Παππούδες Γιαγιάδες …. αδέλφια ….. Κατόπιν σχολείο, εργασία …
Με την λογική της Δυτικής Ιατρικής, ο μέσος γιατρός δεν θα μπορέσει να εξηγήσει, και αυτό δεν είναι λόγω έλλειψης εξυπνάδας, είναι περισσότερο έλλειψη εκπαίδευσης, το γιατί “όσο περισσότερα επεισόδια ρατσισμού βιώνει μια μαύρη Αμερικανίδα τόσο αυξάνονται και οι πιθανότητες να παρουσιάσει άσθμα”.
Αυτή είναι μια επίδραση του κοινωνικού περιβάλλοντος στον άνθρωπο.
Και αυτό είναι ένα τεκμηριωμένο γεγονός. Δείτε έρευνες στο τέλος …
Ούτε ο μέσος Δυτικός Γιατρός θα μπορούσε να εξηγήσει πολύ εύκολα το πολλαπλά επιβεβαιωμένο γεγονός ότι τα παιδιά των οποίων οι γονείς έχουν έντονο άγχος είναι πιο πιθανό να παρουσιάσουν άσθμα.
Στην πραγματικότητα, ο βαθμός του άσθματος που μπορεί να παρουσιάσει ένα παιδί ή ενήλικας έχει συσχετιστεί με τον βαθμό της ψυχικής έντασης (διαταραχής) από την πλευρά του γονέα.
Έτσι, πηγαίνετε στον γιατρό και παίρνετε τις συσκευές εισπνοής, αλλά αυτό είναι το μόνο που μπορεί να προσφέρει. Ανακούφιση του συμπτώματος όχι όμως και την απαλλαγή από την αιτία του συμπτώματος.
Δεν είναι δυνατόν να διαχωρίζουμε τα ανθρώπινα όντα από το περιβάλλον τους. Το κοινωνικό τους περιβάλλον. Ένα κοινωνικό περιβάλλον που αλλάζει με πολύ μεγάλη ταχύτητα στις μέρες μας.
Αυτό που συμβαίνει εντός του οργανισμού ενός ατόμου, στην φυσιολογία του, καθορίζεται ή τουλάχιστον επηρεάζεται πολύ από αυτό που του συμβαίνει στο κοινωνικό επίπεδο.
Σίγουρα ο μέσος γιατρός δεν θα μπορούσε να σας εξηγήσει επίσης με βάση την εκπαίδευσή του την σχέση του καρκίνου του πνεύμονα με δυσμενείς παιδικές εμπειρίες.
Μια Καναδική μελέτη έδειξε ότι αν είχατε κακοποιηθεί ως παιδί, ο κίνδυνος καρκίνου αυξάνεται κατά σχεδόν 50%. Και αυτό συμβαίνει ακόμα και αφού θα έχουν υπολογιστεί παράγοντες όπως το κάπνισμα και το ποτό που είναι και πολύ πιθανό να καταφύγουν οι άνθρωποι που έχουν δεχτεί κακοποίηση.
Τα ανθρώπινα όντα γνώριζαν από πάντα, γνωρίζουμε βαθιά μέσα μας, ότι τα πράγματα δεν μπορούν να διαχωριστούν.
Πάντα υπήρχε λοιπόν αυτή η διαμάχη, θα μου πείτε.
Η διαμάχη μεταξύ μιας ενιαίας ολιστικής θεώρησης των ανθρώπων και της ύπαρξης γενικότερα, και της δυϊστικής άποψης που διαχωρίζει τα πράγματα.
Ο Βούδας είπε πριν από 2500 χρόνια “κοίτα ένα φύλλο για να δεις μια σταγόνα βροχής”. Και συνεχίζει διαλογιζόμενος ο Βούδας, “στοχαστείτε σε όλες τις προϋποθέσεις που είναι απαραίτητες για την ύπαρξη του φύλλου ή της σταγόνας της βροχής. Κοιτάς ένα φύλλο, περιέχει τον ήλιο, το φως τη φωτοσύνθεση. Περιέχει τη γη με τη μορφή ορυκτών και περιέχει τον ουρανό με τη μορφή νερού. Έτσι λοιπόν το φύλλο εμπεριέχει κυριολεκτικά την Γη, τον ήλιο και τον ουρανό.”
Κι αν το προχωρήσουμε λίγο παραπέρα στον ουρανό εμπεριέχει και το σύμπαν ολόκληρο. Το σύμπαν που δημιούργησε τις κατάλληλες δομές, συνθήκες ώστε να υπάρχει ο πλανήτης Γη έτσι όπως είναι.
Ο Βούδας μας είπε “ότι η γέννηση οποιουδήποτε φαινομένου εξαρτάται από τη γέννηση άλλων φαινομένων”.
Μας είπε επίσης “ότι χωρίς τα πολλά δεν μπορεί να υπάρχει το ένα. Χωρίς το ένα δεν μπορούν να υπάρχουν τα πολλά”.
Και αυτός ήταν ο Βούδας πριν από 2500 χρόνια. Σήμερα μια υπέροχη συγγραφέας η Susan Griffin με το πραγματικά υπερβατικό βιβλίο της «“A Chorus of Stones”» έγραψε ότι η ιστορία μιας ζωής, ενός ανθρώπου, δεν μπορεί να ειπωθεί χωριστά από την ιστορία άλλων ανθρώπων.
Αλήθεια ποιοι είμαστε?
Το ερώτημα δεν είναι απλό. Αυτό που ονομάζουμε ως “εαυτό” είναι στην πραγματικότητα ένα μέρος μιας ευρύτερης μήτρας σχέσεων μέσα στην κοινωνία.
Όλες οι ζωές που μας περιβάλλουν είναι μέσα μας στην ψυχή μας.
Υπάρχει μια σημαντική διαφορά μεταξύ της εμπειρίας της Ολιστικής προσέγγισης και της κλινικής διάγνωσης στο γεγονός ότι ο κλινικός σίγουρα γνωρίζει, και πολύ σωστά, πολλά για ένα συγκεκριμένο όργανο και ένα συγκεκριμένο σύστημα, αλλά δεν γνωρίζει τίποτα ή σχεδόν τίποτα για τον ασθενή.
Και μέχρι να δουν τον ασθενή, ο ασθενής είναι ήδη άρρωστος και συνήθως έχουν ήδη μια διάγνωση. Τουλάχιστον γνωρίζουμε σε ποια περιοχή είναι η ασθένεια.
Μπορούμε να ανακουφίσουμε.
Στην Ολιστική προσέγγιση ισχύει η ρήσης του Ιπποκράτη “Κάλλιο το προλαμβάνειν παρά το θεραπεύειν”.
Η βασική διαφορά μεταξύ της Δυτικού τύπου ιατρικής και της Ανατολικής ή πλέον πιο απλά της Ολιστικής προσέγγισης είναι ότι η Δυτική ανήκει σε επιστημονικό σύστημα όπου αναλύει τα θέματα ένα ένα και εις βάθος ενώ η Ολιστική προσέγγιση αναζητεί τις σχέσεις που υπάρχουν ανάμεσα στα κατά μέρος σημεία.
Μια αναζήτηση στο διαδίκτυο σχετικά με το “πως δημιουργούνται οι ασθένειες” θα δείξει ότι ακόμα και σήμερα επικρατή αυτό το δόγμα σε σχεδόν όλο το διαδίκτυο. Μια πιο προσεκτική έρευνα στο διαδίκτυο σχετικά με “έρευνες σχετικά με συναισθήματα και ασθένειες” θα σας αναδείξει την σημερινή πραγματικότητα.
Δοκιμάστε και βάλτε αυτές τις δύο φράσεις στις αναζητήσεις του Google. Έχει ενδιαφέρον.
Τα τελευταία χρόνια έρχονται συνέχεια νέες επιστημονικές έρευνες που δείχνουν ότι οι περισσότερες ασθένειες προέρχονται από τον συναισθηματικό μας κόσμο, τα συναισθηματικά μας τραύματα, από τον τρόπο που συσχετιζόσαστε με τους ανθρώπους γύρο μας στο κοινωνικό – οικογενειακό μας περιβάλλον.
Όταν το 1976 η Louise Hay δημοσίευσε το πρώτο της βιβλίο όπου ανέφερε την σχέση των συναισθημάτων με διάφορες σωματικές παθήσεις θεωρήθηκε ως σουρεαλιστικό εκείνη την εποχή. Ήταν απλά ο προάγγελος των σημερινών ερευνών.
Δείτε απόσπασμα από τις διδασκαλίες σεμινάρια βιβλία της Louise Hay σχετικά με τις Ασθένειες Παθήσεις και Συναισθήματα σε άρθρο μας.
Έρευνα 01
Study published in the Journal of Psychosomatic Research in 2018 found that childhood trauma was significantly associated with an increased risk of developing autoimmune diseases later in life.
Έρευνα 02
Study published in the journal Brain, Behavior, and Immunity in 2015 found that individuals who had experienced childhood trauma had higher levels of inflammation in their bodies, which is a risk factor for a range of diseases, including heart disease, diabetes, and cancer.
Έρευνα 03
Felitti, V. J., Anda, R. F., Nordenberg, D., Williamson, D. F., Spitz, A. M., Edwards, V., … & Marks, J. S. (1998). Relationship of childhood abuse and household dysfunction to many of the leading causes of death in adults: The Adverse Childhood Experiences (ACE) Study. American Journal of Preventive Medicine, 14(4), 245-258.
Έρευνα 04
Kiecolt-Glaser, J. K., McGuire, L., Robles, T. F., & Glaser, R. (2002). Emotions, morbidity, and mortality: New perspectives from psychoneuroimmunology. Annual Review of Psychology, 53(1), 83-107.
Έρευνα 05
McEwen, B. S. (2008). Central effects of stress hormones in health and disease: Understanding the protective and damaging effects of stress and stress mediators. European Journal of Pharmacology, 583(2-3), 174-185.
Έρευνα 06
Halaris, A. (2013). Inflammation, heart disease, and depression. Current Psychiatry Reports, 15(10), 400.
Έρευνα 07
Danese, A., & McEwen, B. S. (2012). Adverse childhood experiences, allostasis, allostatic load, and age-related disease. Physiology & Behavior, 106(1), 29-39.
Έρευνα 08
Hughes, K., Bellis, M. A., Hardcastle, K. A., Sethi, D., Butchart, A., Mikton, C., … & Dunne, M. P. (2017). The effect of multiple adverse childhood experiences on health: A systematic review and meta-analysis. The Lancet Public Health, 2(8), e356-e366.
Έρευνα 09
Kendall-Tackett, K. A. (2009). Psychological trauma and physical health: A psychoneuroimmunology approach to etiology of negative health effects and possible interventions. Psychological Trauma: Theory, Research, Practice, and Policy, 1(1), 35-48.
Έρευνα 10
Taylor, S. E., & Stanton, A. L. (2007). Coping resources, coping processes, and mental health. Annual Review of Clinical Psychology, 3(1), 377-401.
Έρευνα 11
Walker, E. A., Gelfand, A., Katon, W. J., Koss, M. P., Von Korff, M., Bernstein, D., … & Russo, J. (1999). Adult health status of women with histories of childhood abuse and neglect. American Journal of Medicine, 107(4), 332-339.
Έρευνα 12
Widom, C. S., Czaja, S. J., & Dutton, M. A. (2014). Childhood victimization and lifetime revictimization. Child Abuse & Neglect, 38(4), 650-663.
Έρευνα 13
Felitti, V. J., & Anda, R. F. (2010). The relationship of adverse childhood experiences to adult medical disease, psychiatric disorders and sexual behavior: Implications for healthcare. In S. E. Osterweil, & C. E. Braverman (Eds.), The impact of early life trauma on health and disease: The hidden epidemic (pp. 77-87). Cambridge Scholars Publishing.
Έρευνα 14
Gill, J. M., Saligan, L., Woods, S., & Page, G. (2015). PTSD is associated with an excess of inflammatory immune activities. Perspectives in Psychiatric Care, 51(4), 276-287.
Έρευνα 15
Kubzansky, L. D., Park, N., Peterson, C., Vokonas, P., & Sparrow, D. (2011). Healthy psychological functioning and incident coronary heart disease: The importance of self-regulation. Archives of General Psychiatry, 68(4), 400-408.
Έρευνα 16
McEwen, B. S. (1998). Stress, adaptation, and disease. Allostasis and allostatic load. Annals of the New York Academy of Sciences, 840(1), 33-44.
Έρευνα 17
McLaughlin, K. A., Green, J. G., Gruber, M. J., Sampson, N. A., Zaslavsky, A. M., & Kessler, R. C. (2012). Childhood adversities and adult psychiatric disorders in the National Comorbidity Survey Replication II: Associations with persistence of DSM-IV disorders. Archives of General Psychiatry, 69(4), 382-389.
Έρευνα 18
Miller, G. E., & Chen, E. (2010). Harsh family climate in early life presages the emergence of a proinflammatory phenotype in adolescence. Psychological Science, 21(6), 848-856.
Έρευνα 19
Norman, R. E., Byambaa, M., De, R., Butchart, A., Scott, J., & Vos, T. (2012). The long-term health consequences of child physical abuse, emotional abuse, and neglect: A systematic review and meta-analysis. PLoS Medicine, 9(11), e1001349.
Έρευνα 20
Perry, B. D., Pollard, R., Blakley, T. L., Baker, W. L., & Vigilante, D. (1995). Childhood trauma, the neurobiology of adaptation, and “use-dependent” development of the brain: How “states” become “traits”. Infant Mental Health Journal, 16(4), 271-291.
Έρευνα 21
Porges, S. W. (2011). The polyvagal theory: Neurophysiological foundations of emotions, attachment, communication, and self-regulation. W. W. Norton & Company.
Έρευνα 22
Schmitt, R., & Reimer, R. (2012). The psychobiology of traumatic experiences and its reflection in different cultures. In L. Vermetten, E. J. M. ten Broeke, & E. J. P. Vermetten (Eds.), Traumatic experiences and emotional well-being: A narrative, psychosocial approach (pp. 45-76). Hogrefe Publishing.
Έρευνα 23
Suglia, S. F., Clark, C. J., Boynton-Jarrett, R., Kressin, N. R., & Koenen, K. C. (2018). Child abuse and inflammation among middle-aged and older women: Results from the Nurses’ Health Study. Psychone
