Η Ομοιoπαθητική Επιστήμη.
Η Ομοιοπαθητική, από τις λέξεις όμοιον και πάθος, είναι μια μέθοδος εναλλακτικής θεραπείας που βασίζεται στην αρχή των ομοίων και τον κανόνα της απειροελάχιστης δόσης, έχοντας ως κεντρικό αξίωμα πως «τα όμοια θεραπεύονται με τα όμοια» (similia similibus curantur).
Σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Επιτροπή για την Ομοιοπαθητική (European Committee for Homeopathy), που αποτελείται από εκπροσώπους οργανώσεων ομοιοπαθητικών γιατρών, ορίζεται ως «ένα σύστημα πρακτικής ιατρικής, με σκοπό τη μεθοδολογική βελτίωση της υγείας ενός οργανισμού, μέσω της χορήγησης φαρμακολογικά δοκιμασμένων και κατάλληλα επεξεργασμένων ουσιών που επιλέγονται ανά περίπτωση, σύμφωνα με το νόμο των ομοίων». To Ευρωπαϊκό Συμβούλιο Κλασικής Ομοιοπαθητικής ορίζει την ομοιοπαθητική ως «θεραπευτική τέχνη και ιατρική επιστήμη». Οι βασικές αρχές της ομοιoπαθητικής προτάθηκαν για πρώτη φορά το 1796, από τον Γερμανό γιατρό Σάμουελ Χάνεμαν (1755-1843) και η πρώτη χρήση του όρου ομοιοπαθητική, από τον ίδιο, χρονολογείται το 1807. O όρος αποδίδεται επίσης στον Ιπποκράτη.
Κατά τις αρχές του 20ου αιώνα, η ομοιοπαθητική χρησιμοποιήθηκε ως ένα εναλλακτικό και συχνά προτιμότερο θεραπευτικό σύστημα, σε σύγκριση με άλλες επίπονες και επικίνδυνες ιατρικές πρακτικές που εφαρμόζονταν, ωστόσο στις αρχές του 20ου αιώνα και μετά από σημαντικές ανακαλύψεις που σημειώθηκαν στον τομέα της ιατρικής, έχει υποστεί έντονη κριτική και αμφισβήτηση, χαρακτηριζόμενη ενίοτε από τους επικριτές της ως ψευδοεπιστήμη.
Αρχές της ομοιοπαθητικής
Η ομοιοπαθητική, ως σύστημα υγείας, βασίζεται στην θεωρία πως η θεραπεία μιας ασθένειας μπορεί να επιτευχθεί με χρήση φαρμακευτικών ουσιών που είναι ικανές να προκαλέσουν τα συμπτώματα της ασθένειας, όταν χορηγηθούν σε έναν υγιή οργανισμό. Η αρχή αυτή ονομάζεται «νόμος των ομοίων» ή «κανόνας των ομοίων» και κατά τους ομοιοπαθητικούς γιατρούς επαληθεύεται εμπειρικά. Η σύνδεση ενός φαρμάκου με ένα ευρύ φάσμα συμπτωμάτων, επιτυγχάνεται μέσα από μία διαδικασία «απόδειξής» του (ή “επαλήθευσης”, “proving”), που συνίσταται στη χορήγησή του σε υγιείς οργανισμούς, καταγράφοντας εμπειρικά όλα τα συμπτώματά που επιφέρει. Μία απόδειξη “proving” θεωρείται πλήρης όταν οι ουσίες έχουν το εν λόγω αποτέλεσμα χορηγούμενες σε ολόκληρο το φάσμα των δόσεων (τόσο τοξικές όσο και απειροελάχιστες), ενώ κρίνεται αναγκαία η καταγραφή όλων των παρατηρούμενων συμπτωμάτων, σε πνευματικό, ψυχικό και φυσικό επίπεδο.
Δεύτερη βασική αρχή της ομοιοπαθητικής είναι η Θεωρία πως μία ουσία μπορεί να έχει ισχυρά θεραπευτικά αποτελέσματα όταν αραιωθεί σταδιακά σε απειροελάχιστες δόσεις και εφόσον μεταξύ κάθε αραίωσης το διάλυμα αναταράσσεται βίαια, διαδικασία που στην ομοιοπαθητική ορολογία απαντάται ως «δυναμοποίηση» (potentization ή dynamization). Ο Χάνεμαν επιχείρησε να την εξηγήσει, συγκρίνοντάς τη με την παραγωγή θερμότητας ή τη μαγνήτιση υλικών μέσω της τριβής, διαδικασίες που δεν ήταν τότε πλήρως κατανοητές.
Η διαφορά μεταξύ Ομοιοπαθητικής και Αλλοπαθητικής.
Οι περισσότεροι επικριτές της Ομοιοπαθητικής αγνοούν πως τον όρο “αλλοπαθητική” επινόησε ο ίδιος ο πατέρας της Ομοιοπαθητικής, Samuel Haneman, για να διαχωρίσει την ιατρική της εποχής του από την θεραπευτική μέθοδο που είχε εκείνος μόλις αναπτύξει.
Έκτοτε η διαμάχη μεταξύ ομοιοπαθητικής και αλλοπαθητικής καλά κρατεί, με περίσσεια αδιαλλαξίας και κακοπιστίας και από τα δύο στρατόπεδα.
Ο όρος αλλοπαθητική αναφέρεται στη χρήση “των αντιθέτων” δηλαδή φαρμάκων των οποίων η δράση αντιτίθεται στα συμπτώματα. Στον αντίποδα αυτών, η ομοιοπαθητική χρησιμοποιεί “τα όμοια” για να ενισχύσει τις άμυνες του οργανισμού.
Είναι θέμα πίστης η Ομοιοπαθητική?
Η Ομοιοπαθητική… είναι αποτελεσματική μόνο όταν πιστεύουμε σε αυτή? Αυτή η λίγο εκ του πονηρού ερώτηση τείνει να γυρίσει τον θεραπευτή πίσω, σε πρακτικές λίγο-πολύ μαγικές… και αθόρυβα προωθεί την ιδέα πως η Ομοιοπαθητική δεν μπορεί να ενεργήσει παρά μόνο μέσω του φαινόμενου “πλασέμπο”.
Η κτηνιατρική Ομοιοπαθητική είναι μία ισχυρή απόδειξη εναντίον της επιχειρηματολογίας που επικαλείται το φαινόμενο πλασέμπο.
Μέθοδοι εφαρμογής της Ομοιοπαθητικής.
Η Ομοιοπαθητική συμπληρώνει δύο αιώνες ζωής. Στο διαστημα αυτό εξελίχτηκε και ποικίλες πρακτικές έκαναν την εμφάνιση τους, με τους υποστηρικτές τους να οργανώνονται σε ομάδες ή σχολές στις οποίες μπορεί κανείς να διακρίνει τρεις βασικές κατευθύνσεις.
Η πρώτη θεωρεί πως η συνταγή του Ομοιοπαθητικού θεραπευτή πρέπει να περιλαμβάνει ένα και μόνο φάρμακο. Αυτό πρέπει να είναι το απόλυτα ενδεδειγμένο για την κατάσταση του ασθενεί. Αργότερα μπορεί να αντικατασταθεί με κάποιο άλλο ανάλογα με την εξέλιξη της νόσου. Οι Ομοιπαθητικοί αυτοί χαρακτηρίζονται “Μονιστές” και επικαλούνται θέσεις ακραιφνώς Χαμενικές.
Η δεύτερη υποστηρίζει πως οι θέσεις των “Μονιστών” είναι άψογες θεωρητικά, στην πράξη όμως είναι δύσκολο να βρεθεί ένα μόνο σκεύασμα που να καλύπτει το σύνολο των συμπτωμάτων του ασθενή. Γι αυτό χρησιμοποιούν συγχρόνως περισσότερα από ένα φάρμακα (όσο λιγότερα γίνεται, 2 έως 5). Οι Ομοιοπαθητικοί αυτοί χαρακτηρίζονται “Πλουραλιστές” και επικαλούνται επίσης τον Χάνεμαν.
Σύμφωνα με την τρίτη, ο οργανισμός έχει την ικανότητα να επιλέγει μεταξύ των φαρμάκων που του χορηγούνται. Οι υποστηρικτές της χρησιμοποιούν, επομένως, μείγματα πολλών φαρμάκων που θεωρούνται, σε γενικές γραμμές, κατάλληλα για τις παθήσεις των ασθενών τους. Χαρακτηρίζονται “Συνθετικοί” και οι απόψεις τους απέχουν αρκετά από τις θέσεις του Χάνεμαν.
Όλες οι Ομοιοπαθητικές σχολές έχουν στις τάξεις τους εξαιρετικούς Ομοιοπαθητικούς θεραπευτές. Θα μπορούσαμε πάντως να παρατηρήσουμε, με κάποια χιουμοριστική διάθεση, πως τα περισσότερα φάρμακα αποτελούν μείγματα και μάλιστα πολύπλοκα. Πράγματι φάρμακα που προέρχονται από φυτά, όπως η Belladona ή η Bryonia, περιέχουν εκατοντάδες διαφορετικά μόρια. Αλλά και τα φάρμακα που παρασκευάζονται από κάποιο μεταλλικό άλας, όπως το Ferrum Phoshoricum, είναι κι αυτά πολύπλοκα μείγματα, αν ληφθούν υπόψη οι πολυάριθμες προσμείξεις που περιέχονται στο υποτιθέμενο καθαρό άλας. Μήπως πέρα από τις όποιες θεωρητικές διαφωνίες μας είμαστε όλοι “Συνθετικοί” Ομοιοπαθητικοί;
Οι πιο γνωστές σχολές Ομοιοπαθητικής.
Κλασσική Ομοιοπαθητική
Η κλασσική ομοιοπαθητική είναι ένα ολιστικό θεραπευτικό σύστημα, το οποίο μπορεί να θεραπεύσει μόνιμα, ήπια και χωρίς παρενέργειες, χρόνιες και οξείες παθήσεις. Ο Γερμανός γιατρός Samuel Hahnemann, πατέρας της Ομοιοπαθητικής, στο μνημειώδες έργο του «Όργανον της θεραπευτικής τέχνης» έθεσε τις βάσεις της ομοιοπαθητικής. Έκτοτε, όπως ήταν αναμενόμενο, πολλοί θέλησαν να διερευνήσουν τις θεραπευτικές δυνατότητες της ομοιοπαθητικής και των ομοιοπαθητικών φαρμάκων, αναζητώντας νέους τρόπους χρήσης και χορήγησής τους. Αυτό είχε ως αποτέλεσμα να αναπτυχθούν διάφορες σχολές της ομοιοπαθητικής.
Γνωσιακή Ομοιοπαθητική
Ένα νέο πάντρεμα ομοιοπαθητικής και ψυχολογίας.
Τα τελευταία χρόνια έγινε μια επανάσταση στο χώρο της ομοιοπαθητικής. Άρχισαν να ασχολούνται με αυτήν θεραπευτές που είχαν ασχοληθεί με ψυχανάλυση. Η θεώρηση ότι το όνειρο είναι απευθείας πρόσβαση προς το ασυνείδητο, έδωσε νέα διάσταση στις πειραματικές αποδείξεις των ομοιοπαθητικών φαρμάκων, όπου τώρα η μελέτη των ονείρων αποκτούσε ιδιαίτερη σπουδαιότητα. Έτσι άρχισαν να συλλέγονται πολλές πληροφορίες για το ψυχισμό των ομοιοπαθητικών φαρμάκων. Ταυτόχρονα άλλαξε και ο τρόπος λήψης του ιστορικού.
Άλατα Schuessler
Τα Βιο-χημικά Άλατα Schuessler.
Αρχικά μελετήθηκαν από τον ιδρυτή της Ομοιοπαθητικής, Samuel Hahnemann, και στη συνέχεια από τον Βίλχελμ Σούσλερ, που τα μετάτρεψε σε ένα αυτόνομο θεραπευτικό σύστημα. Σύμφωνα με τη θεωρία του, αναγνώρισε δώδεκα ανόργανα άλατα που είναι απαραίτητα συστατικά των ιστών του ανθρώπινου σώματος. Επίσης, αξιοσημείωτος είναι ο ρόλος τους στην ανάπτυξη των κυττάρων και των ιστών του ανθρώπινου σώματος.
Ομοτοξικολογία
Η Oμοτοξικολογία θεμελιώθηκε το 1952 από το Γερμανό γιατρό Dr. Hans Heinrich Reckeweg (1905 – 1985), και θεωρεί όλες τις παθήσεις αντίδραση του οργανισμού εναντίον των δηλητηρίων της ασθένειας.
Homotoxine κατά τον Reckeweg, σημαίνει “ανθρώπινο δηλητήριο”, από τη λατινική λέξη homo που σημαίνει άνθρωπος και την ελληνική λέξη τόξον που σημαίνει δηλητήριο.
Ομοτοξίνη = Ανθρώπινο Δηλητήριο
