Trigger Point Therapy

Ένας πολύ ενδιαφέρον χάρτης με τα σημεία για το Trigger Point Therapy.

Η ανακάλυψη των μυοπεριτονιακών σημείων πυροδότησης πόνου, σε συνδυασμό με αυτοθεραπευτικές μαλάξεις, έλυσε πολλές απορίες σε δυσλειτουργίες με ανεξήγητο ή δυσδιάκριτο αίτιο.

Για παράδειγμα αναφέρουμε περιπτώσεις οσφυαλγίας, χαμηλής οσφυαλγίας, οσφύο-ισχιαλγίας, αυχεναλγίας, ωμαλγίας. Η παρέμβαση με στόχο την αποκατάσταση των trigger points περιλαμβάνει: κάθετες πιέσεις (ισχαιμική πίεση), ειδικές κινήσεις, πάγο-μάλαξη, διατάσεις .

Τα μυοπεριτονιακά σημεία πυροδότησης πόνου ή σημεία σκανδάλης (trigger point) και τα σημεία έντασης (tender point) είναι μέρη των μυών και έχουν μια μεγάλη σειρά τεχνικών αξιολόγησης και διάγνωσης και αρκετούς διαφορετικούς τρόπους αντιμετώπισης και αποκατάστασης. Χάρης στη συνέπεια και στην καλύτερη κατανόηση του σημείου trigger point, μπορούμε να υιοθετήσουμε τον ορισμό του, όπως τον περιέγραψαν πρώτοι, η Dr Travell και ο D.G Simons το 1983.

Πολλοί έως και σήμερα πιστεύουν ότι οι αλλαγές στην δομή του σώματος και οι δυσλειτουργίες όπως είναι οι εκφυλιστικές αλλοιώσεις, οι φλεγμονές, οι κακώσεις ή οι διάφοροι τραυματισμοί, είναι οι μοναδικές χειροπιαστές (σε υλικό επίπεδο) αιτίες πόνου. Αυτή η άποψη έχει αμφισβητηθεί και σήμερα έχει πια ξεπεραστεί λόγω της έλλειψης αποτελεσματικότητας στο να αντιμετωπισθούν επώδυνες καταστάσεις με τον «κλασικό» τρόπο αποκατάστασης.
Το καινούργιο παθολογικό μοντέλο που παρουσιάστηκε το 1983 εκφράζοντας μια ριζοσπαστική ιδέα, είναι το εξής:

Η σύσπαση των μυών του ανθρώπινου σώματος προκαλεί όλες τις κινήσεις όπως το βάδισμα, το τρέξιμο το κολύμπι κ.λ.π. Οι σκελετικοί μύες αποτελούνται από τις μυϊκές ίνες, οι οποίες έχουν την δυνατότητα να ¨κονταίνουν¨ κατά την διάρκεια της σύσπασης 30% – 40% του μήκους τους. Η κάθε μυϊκή ίνα αποτελείται από πολλά ινίδια, που είναι κατασκευασμένα από την Ακτίνη και τη Μυοσίνη. Η Ακτίνη και η Μυοσίνη είναι δύο διαφορετικοί τύποι πρωτεϊνών, που στην ουσία προκαλούν την μυϊκή σύσπαση.

Κατά τη διάρκεια της σύσπασης τα ινίδια γλιστρούν το ένα πλάι στο άλλο, αντίθετα σε περίπτωση έλξης απομακρύνονται. Η βίαιη έλξη σαν δράση (η έλξη με υπερτονία) και κατά συνέπεια η βίαιη απομάκρυνση, προκαλεί αντίδραση βίαιης επαναφοράς. Ο μηχανισμός αυτός κατά την μη φυσιολογική κίνηση μπορεί να προκαλέσει Μικρό-τραυματισμό στα ινίδια και στις μυϊκές ίνες, δηλαδή στους μύες. Αυτός ο μηχανισμός κάκωσης οδηγεί στην δημιουργία των Trigger point.

Το σημείο πυροδότησης πόνου ή trigger point είναι ένα υπερευαίσθητο σημείο στο μυ, το οποίο χαρακτηρίζεται σαν ενεργό όταν είναι επώδυνο στην πίεση ή αντανακλά αισθήσεις στην πορεία του νεύρου που νευρώνει τον ανάλογο μυ. Παράλληλα ένα ενεργό trigger point περιορίζει την κινητικότητα των αρθρώσεων που προσφύονται οι μύες και ελαττώνει την μυϊκή ισχύ. Κάποιες φορές τα trigger point μεταπηδούν σε λανθάνουσα μορφή, και προκαλούν μόνο περιορισμό της κινητικότητας και μείωση της μυϊκής ισχύος. Μόλις όμως οι συνθήκες τα ευνοήσουν, μετατρέπονται εν νέου σε ενεργά.

Η αναγνώριση του ατόμου που δέχεται την πίεση, της αίσθησης του πόνου, αποτελεί το σημαντικότερο κριτήριο για την ανακάλυψη ενός ενεργού trigger point. H αξιολόγηση περιλαμβάνει ακόμη το ιστορικό υγείας, προσεκτική ψηλάφηση του μυός, αναζήτηση των επώδυνων σημείων. Κριτήρια επιβεβαίωσης αποτελούν: α) η πρόκληση αντανακλαστικής μυϊκής σύσπασης β) ο έλεγχος της μυϊκής ισχύος, γ) το Η.Μ.Γ δ) ο νευρολογικός έλεγχος.

Η ανακάλυψη των μυοπεριτονιακών σημείων πυροδότησης πόνου (trigger point) έλυσε πολλές απορίες σε δυσλειτουργίες που το αίτιό τους φαίνονταν ανεξήγητο ή δυσδιάκριτο. Για παράδειγμα αναφέρουμε περιπτώσεις οσφυαλγίας, χαμηλής οσφυαλγίας, οσφύο-ισχιαλγίας, αυχεναλγίας, ωμαλγίας. Η παρέμβαση με στόχο την αποκατάσταση των trigger point περιλαμβάνει: κάθετες πιέσεις (ισχαιμική πίεση), ειδικές κινήσεις, πάγο-μάλαξη, διατάσεις, την τεχνική της στεγνής βελόνας.

Η ομαλοποίηση των μυοπεριτονιακών σημείων πυροδότησης πόνου (trigger point) καθώς και άλλων σημείων στο σώμα που παρουσιάζουν ένταση, συστολή ή δυσλειτουργία, δίνει το έναυσμα για μια σειρά από αλλαγές. Αλλαγές στο νευρικό και στο μυο-σκελετικό σύστημα, καθώς ο οργανισμός ξαναποκτά τις χαμένες δυνατότητες διάτασης, φυσιολογικού εύρους κίνησης των αρθρώσεων και ικανοποιητικής μυϊκής δύναμης.