Σίγουρα, το μυαλό είναι ένα θαύμα. Όμως, κάποιοι επιστήμονες γνωσιολογίας ισχυρίζονται πως χωρίς την βοήθεια του σώματος σου, το μυαλό σου δεν κάνει τίποτα.
Της Christie Aschwanden

Έχουμε μεγάλες ιδέες. Τρέφουμε φιλοδοξίες. Σκεφτόμαστε φωναχτά. Σκεφτόμαστε διαφορετικά. Σκεφτόμαστε γρήγορα. Αυτό όμως που δεν κάνουμε είναι να σκεφτόμαστε εξ’ολοκλήρου μέσα στο κεφάλι μας. Οι σκέψεις δεν περιορίζονται στο μυαλό – διανύουν μια πορεία μέσω ενός δικτύου που εκτείνεται σε όλο το σώμα, και ίσως, που και που να εξουδετερώνουν την ανάγκη σύνθετης σκέψης.

Η ιδέα του ότι σκεφτόμαστε με το σώμα – η αναπάντεχη κατάληξη ενός χώρου γνωστού ως σωματοποιημένη νόηση – αντιτίθεται σε πάγιες αντιλήψεις. Οι πρώτοι γνωσιο ψυχολόγοι όρισαν την σκέψη ως μια δραστηριότητα που διεξάγεται στο μυαλό: Αισθητηριακά δεδομένα εισρέουν από τα μάτια και τα αφτιά, τα δάχτυλα και το αστείο οστών, και ο νους μετατρέπει τα σήματα αυτά σε απενσαρκωμένες αναπαραστάσεις τις οποίες διαχειρίζεται σε αυτό που αποκαλούμε σκέψη.
Σίγουρα, το σώμα μπορεί να συλλέγει αισθητηριακές πληροφορίες, όπως ο υπολογιστής συλλέγει δεδομένα μέσω ποντικιού και πληκτρολογίου, όμως σύμφωνα με την παραδοσιακή άποψη της γνώσης, το μυαλό σκέφτεται. Όμως, δεκάδες μελέτες την τελευταία δεκαετία αμφισβητούν την άποψη αυτή, προτείνοντας πως οι σκέψης μας είναι αναπόσπαστο κομμάτι της φυσικής μας εμπειρίας.

Όπως το θέτει ο ψυχολόγος του Πανεπιστημίου του Τορόντο, Spike Lee, οι σωματικές καταστάσεις “δεν είναι ένα εξωγενές πράγμα – είναι μέρος της διαδικασίας σκέψης.”